کپشن اونی نیست که باید:
من کتاب حماسی و غالبا خاطره گویی در خصوص جنگ ایران و عراق کم نخوندم. پایی که جا ماند، نورالدین پسر ایران، سلام بر ابراهیم و خیلی های دیگه که یادم نیست. نه از سر بیکاری، که این آدمها همچنان که بارها گفته ام برام یه جور دیگه اند. هرچند که معتقدم(تو پادکستم هم اومده) خیلی ها هم ناخواسته وارد این کارزار شدند و نیت همه هم پاک نبوده و…. کتاب دعوت آخرین اثر تو این زمینه بود که خب خوشبختانه همه اش رو تو ماشین و پشت چراغ قرمز خوندم. اما، يه جوری بود. داستانها همه شون جوایزی رو برده بودند، اما برخی شون اونجوری نبودند که باید. من اصلا دنبال اغراق و حشو و مبالغه تو داستان های حماسی نیستم و خوب می تونم فضاسازی کنم و احتمالا سره رو از ناسره تشخیص بدم، هرچند سنم حضور تو جنگ رو قد نمیده!
اما خب، این جور اثرها، یعنی ندیدن مخاطب عام. مگه تو مسجد قرارگاه خاتم داستان گفتی که اینقدر نامانوس در اومده!؟!! بگذریم… کتاب بخونیم و کتاب خوب بخونیم.